Helaas zijn er teveel ouders die geen idee hebben wat een goede opvoeding betekent. Jammer genoeg geldt dit ook voor een groot aantal stiefouders, pleegouders, verzorgers, gezinsvoogden, onderwijzers/onderwijzeressen e.a. die de verantwoordelijkheid hebben om kinderen op te voeden.
Eén grote fout die velen maken is een kind verstikken met teveel onnodige regels. Natuurlijk zijn regels belangrijk en noodzakelijk in het leven, maar er zijn grenzen en soms kan men in het geval van een kind een uitzondering maken. Halsstarrig altijd vasthouden aan alle regels getuigt niet van menselijkheid en liefde. Alleen robots (die geen hart en geen gevoel hebben) doen altijd alles automatisch. Wij zijn mensen en hebben van God een hart en gezond verstand gekregen.
Wat bezielt zulke mensen dan om kinderen die aan hun zorg zijn toevertrouwt in een onzichtbare gevangenis te houden van verstikkende regels? Waarom beseffen zij niet dat zij op deze verkeerde manier kinderen in hun geestelijke groei belemmeren ? Hoe kan het dat zij hiermee jarenlang ongestoord mee door kunnen gaan, zonder dat anderen met autoriteit (lees: rechters) ingrijpen, ondanks het feit dat oprechte bezorgde ouders of andere weldenkende volwassenen meerdere malen hiervoor aandacht vragen ? Is het werkelijk zo moeilijk om te zien dat zulke kinderen vaak ongelukkig zijn ?
Er zijn mensen die werkelijk denken dat zij een kind goed opvoeden door van alles te verbieden wat hen niet aanstaat. Het enige wat zij hiermee bereiken is dat een kind opstandig wordt en soms ook brutaal. Een kind weerhouden om op zijn/haar manier te spelen en dingen te doen is schadelijk en absoluut geen goede opvoeding. Voorbeeld: kinderen spelen graag buiten en worden dan vies. Soms moet men dan ingrijpen, maar niet altijd. Vaak kan men beter een kind gewoon zijn/haar gang laten gaan. Ook wij als volwassenen worden soms vies als wij sporten, werken of iets anders doen wat wij leuk vinden. Waarom mogen wij wel vies worden, maar kinderen niet?
Redelijkheid. Een simpel woord en makkelijk om te praktiseren. Echter voor vele volwassenen (lees: opvoeders) is dit een onmogelijk taak. Ik heb werkelijk medelijden met alle kinderen die zo'n "opvoeding" krijgen. Wat voor het ene kind toepasselijk is geldt niet altijd ook voor het andere kind. Toch gelden voor alle kinderen dezelfde algemene regels: liefde, aandacht, respect, redelijkheid, onderwijs en vooral vrijheid. Vrijheid om te spelen en om dingen te doen op hun eigen manier.
Mijn dochter Dèbora houdt van mij en is gehoorzaam. Dat is niet zonder reden. Alles wat ik net schrijf doe ik ook met haar. Zij weet dat zij veel mag van haar vader, maar niet alles. Ik hoef daarom ook nooit tegen haar te schreeuwen, te dreigen of haar een zogenaamde corrigerende tik te geven (wat in mijn ogen zwak is, want een goede ouder hoeft geen fysiek geweld te gebruiken, maar kan een kind onderwijzen door middel van liefde, kennis en door zelf het goede voorbeeld te geven). Mijn kind krijgt van mij alle vrijheid om zichzelf te ontwikkelen hoe zij dat wilt. Daarbij let ik vanzelfsprekend wel op dat het niet schadelijk is voor haar. In dat geval ben ik als ouder verplicht om in te grijpen ten behoeve van haar welzijn. Maar ik word niet boos op haar als ze haar kleding vies maakt als zij speelt bijvoorbeeld. Per slot van rekening hebben wij niet voor niets de wasmachine en de douche uitgevonden.
Ik hoop nu oprecht dat er ouders zijn die hun kind op deze verkeerde manier opvoeden, dit lezen en nu eens goed gaan nadenken waar ze mee bezig zijn, in de hoop dat zijn hun manier van opvoeden positief corrigeren. <3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten