Wie niet durft te verdwalen vindt nooit nieuwe wegen (Loesje)

De meeste mensen die ik ken spelen hun hele leven op safe. Ze doen bijna elke dag dezelfde routine en wijken daar niet van af, uit angst voor het onbekende of faalangst. Ze beseffen niet dat zij NIET écht leven, maar eigenlijk robots zijn aan een lopende band. Leven is ontdekken. Leven is proberen. Leven is fouten maken. Leven is leren. Dus is leven ook verdwalen tijdens het ontdekken, proberen, fouten maken en leren.

Dit is namelijk ook hoe ik leef. Ik ben een pionier en grensverleggend op mijn eigen manier. Bijna al mijn jeugdvrienden/schoolvrienden zaten op voetbal en/of vechtsport. Ik ging schrijven, tekenen en muziek maken. Mijn familieleden, buurjongens en stapmaatjes gingen in militaire dienst. Ik stond op tegen valse democratie (lees: verborgen dictatuur) en onrecht (lees: onrechtvaardige oorlog).

Dit geldt ook voor mij als schrijver en dichter. Velen schrijven lieve en leuke teksten, vaak met foto's van baby's, kinderen, dieren en natuur. Niks mis mee. Ik heb voor een andere stijl gekozen. Mijn poëzie is vaak een (geestelijke) spiegel voor mezelf. Ik praat vaak tegen mezelf via mijn gedichten en daarmee zijn ze meestal voor mezelf bedoeld. Altijd-mooi-weer-poëzie, daar doe ik niet aan. Ik schrijf liever over de keiharde realiteit en schuw geen enkele taboe: abortus, zelfmoord, kindermisbruik, Jeugdzorg, politieke misdaden, asociaal gedrag, onderdrukking, discriminatie, racisme enz. Al dit soort onderwerpen heb ik al één of meerdere keren belicht in een tekst of gedicht.

Mijn schrijfstijl is een mix van de bijbel (vanwege een jarenlange bijbelstudie en volgens mijn visie is het ook HET Woord van God) en rapper EMINEM (omdat ik een groot fan ben van hip hop en speciaal van EMINEM, die ik beschouw als de allerbeste rapper ooit ter wereld): oprecht, keihard, realistisch, recht-voor-zijn-raap, met feiten onderbouwd, vol symboliek/beeldspraak (lees: figuurlijke uitspraken) en altijd in rijmvorm (dat is de specialiteit van EMINEM).

Dit betekend dat ik niet altijd vrienden maak. Regelmatig heb ik ruzie op Facebook. Hier op mijn gedichtenpagina, maar ook op mijn privéprofiel. Helaas zitten daar ook "oude" en "persoonlijke"..."vrienden" bij... Dat vind ik NIET leuk. Moet ik dan maar over dingen schrijven die iedereen leuk vindt ? Absoluut NIET ! Ik schrijf NIET voor likes, populariteit of om "vrienden" te maken. Ik schrijf, omdat dat de essentie van mijn ziel is. Poëzie zit in mijn hart en nieren. Zonder gedichten schrijven kan ik niet ademhalen.

Daarmee onderscheid ik mezelf van de meeste anderen die ook (gedichten) schrijven. Hoewel ik soms op mijn bek ga, ben ik niet bang om voor gek te staan. Ik kan tenminste over mezelf zeggen dat ik probeer mijzelf te verbeteren en opnieuw uit te vinden. In tegenstelling tot andere schrijvers die altijd dezelfde soort foto's, lettertypes, kleuren en woorden gebruiken. Sinds kort gebruik ik ook alleen mijn eigen gemaakte foto's en niet meer foto's/afbeeldingen van Google/anderen. Ik heb in een paar weken tijd een bijna 2000 (vakantie)foto's gemaakt en heb nu zo'n groot fotobestand dat ik voorlopig vooruit kan. Ik wil uniek zijn en probeer van alles uit. Daarom spreekt deze tekst van Loesje mij heel erg aan nu.